MERKURY - WEWNĘTRZNA PLANETA

Najbliżej Słońca krąży planeta Merkury. Dlatego planeta ta może być obserwowana tylko w czasie największych wschodnich lub zachodnich elongacji. Merkury i Wenus wykazują zmiany faz podobne do zmian Księżyca. Są one jednak dostrzegalne tylko przez teleskop. Jak pokazały liczne zdjęcia przekazane przez sondę "Mariner 10", badającą Merkurego i Wenus w latach 1974 i 1975, powierzchnia Merkurego jest bardzo podobna do powierzchni naszego Księżyca, czyli usiana kraterami. Na powierzchni Merkurego znajdują się także systemy smug, uskoki i obszary górskie, jak również rozległe ciemne niziny - merkuriańskie "morza", zwane po łacinie planitiae (niziny). Największą niziną merkuriańską jest "Caloris Planitia" (Nizina Upału) o średnicy 1300 km. Jej nazwa wskazuje na bardzo wysoką temperaturę (około 430°C), panującą na Merkurym w czasie, gdy znajduje się najbliżej Słońca (z gr. w peryhelium). W największej odległości od Słońca (z gr. w aphelium) temperatura najgorętszych miejsc na Merkurym wynosi 285°C. Po nocnej stronie Merkurego panuje lodowate zimno. Temperatura spada tam do -180°C. Tak duże różnice temperatur spowodowane są tym, że merkuriański dzień i noc są niezwykle długie. Doba na Merkurym trwa bowiem aż 176 dób ziemskich. Ponieważ Merkury potrzebuje 88 dni, aby jeden raz okrążyć Słońce, muszą minąć dwa lata mekruriańskie, by dla wybranego punktu na jego powierzchni nastąpiła ta sama pora doby. "Mariner 10" nie odkrył żadnych księżyców Merkurego.